Ένα καλοκαίρι, μεγάλη ξηρασία έπληξε τη γη. Τα ποτάμια στέρεψαν, τα πηγάδια άδειασαν, και οι ελιές μαράθηκαν κάτω από τον ανελέητο ήλιο. Οι γίδες, με τις οπλές τους να σχίζουν την ξηρή γη, έκλαιγαν από τη δίψα. Οι άνθρωποι του χωριού, εξαντλημένοι και αδύναμοι να δουλέψουν, γύρισαν στα βουνά και προσευχήθηκαν για βοήθεια.

Από το πέτρινο καταφύγιό του επάνω στα βράχια, ο Αροδαμός άκουσε τις προσευχές τους. Ανέβηκε στις κρυφές πηγές του Ψηλορείτη, βαθιά μέσα στον πυρήνα του βουνού. Ήταν νερά ιερά, γνωστά μόνο σε εκείνον, φλέβες της γης που πάλλονταν με ζωή. Εκεί ξεκίνησε το έργο του. Με τα χέρια του, που ήταν πιο ισχυρά κι από πέτρα, άνοιξε τη γη, έσπασε βράχια και χώμα για να ξυπνήσει την ζωογόνα καρδιά της Κρήτης.

Για τρεις μέρες και νύχτες, ο Αροδαμός δούλευε ακούραστα. Ολόκληρη η γη έτρεμε από την απίστευτη δύναμή του. «Αυτό είναι το τέλος του κόσμου!» φώναζαν οι χωρικοί, καθώς το βουνό έβγαζε έναν βαθύ στεναγμό. Μα το πρωί της τέταρτης μέρας, έγινε το θαύμα. Το νερό άρχισε να κυλάει κάτω από το βουνό, πηδώντας πάνω από τις πέτρες και γεμίζοντας τις ξερές κοίτες των ποταμιών. Οι χωρικοί έτρεξαν στις όχθες, γελώντας και κλαίγοντας από χαρά.

Όμως, ο Αροδαμός δεν κατέβηκε στο χωριό. Από την πέτρινη κορφή του είδε τον λαό να πανηγυρίζει. Έχτισαν μικρά ξωκλήσια και τραγούδησαν μαντινάδες προς τιμήν του, και οι λέξεις τους, μεταφερόμενες από τον άνεμο, έφταναν στα αυτιά του. Ο Αροδαμός χαμογέλασε, η καρδιά του γέμισε ευτυχία, μα δεν ζήτησε τίποτα περισσότερο. Επέστρεψε στη μοναξιά του, αφήνοντας μόνο το έργο του ως απόδειξη της παρουσίας του. Ήξερε καλά πως η γη δεν του ανήκε· ήταν των ανθρώπων. Ο ίδιος ήταν μονάχα ο φύλακας της.

Ακόμα και σήμερα, το ποτάμι που περνά από τα Ανώγεια λέγεται ότι κουβαλά το πνεύμα του. Οι χωρικοί λένε πως αν κλείσετε τα μάτια και αφουγκραστείτε τον ήχο του νερού, μπορεί να ακούσετε το απαλό γέλιο του Αροδαμού, του φρουρού της Κρήτης, που πάντα θυμίζει σε όλους να τιμούν και να σέβονται τη γη που τους δίνει ζωή.